Έλα τ’ αμπέλια να πεις
Ήλιε της ηλικίας της θάλασσας
Τώρα που με τα όνειρα ταξιδεύεις
Πλαταίνοντας την αναπνοή των βουνών
Και τρέχοντας τα λιβάδια

Τα ευγενικά χωράφια
Διψούν τον ερχομό της θάλασσας
Που λειαίνει τη λύπη
Την ανθρώπινη πληγή
Ύστερα γεννάει την ώριμη ωραιοπάθεια
Τη μοναξιά

Του αιώνα προστάτη
Τα στάχυα σε χαιρετούν
Ανεβαίνουν με γρήγορη καρδιά
Σε πιάνουν και γελαστός
Ακόμα τότε
Το υγρό στοιχείο λησμονείς
Βουτιέσαι στη χλόη
Φιλάς γυναίκες παιδιά.