Νύχτωσε.

Ο ουρανός γέμισε ασημένιες πιτσιλιές

παντού γύρω γουργουρίζει μιαν ερημιά

με γατήσια μάτια που παρακολουθεί

την πόλη να κοιμάται

τον τρελό να τραγουδά για κάποια Λίνα… καρδερίνα

τα πρεζάκια να τσιτσιρίζουν στην φωτιά όνειρα πολύχρωμα

διαλεχτά από τα βάθη της Ανατολής

κι εμένα στο γραφείο της εφημερίδας με το τασάκι γεμάτο

στάχτες με τον πάκο δίπλα μου- να φτάνει ως το κούτελο

το βάρος της ενημέρωσης-

κι έναν καφέ της παρηγοριάς

προσφορά της Μάρως πριν κλείσει το κυλικείο.


Ανοίγω το παράθυρο να μπει λιγάκι αέρας

να φύγει ο καπνός και η θολούρα της νύστας

και οι σκέψεις που ταλανίζουν το κρανίο μου.

Απόψε οι ώρες λαθρεπιβάτισσες σκαλίζουν

απαγορευμένες εκτάσεις πράσινες ζωνες

κατοχής και πορφυρά ηλιοβασιλέματα

προβοκατόρικα. Κάποιος βρακοφόρος έρως

ψιθυρίζει αμανέδες κι εγώ εδώ. Μπροστά στην οθόνη.

Ενώποιον του καθήκοντος και της ασίγαστης ροής

των γεγονότων. Απ’ άκρη σ’ άκρη το μάτι γυρίζει

στην υφήλιο. Στρατιές και κατεχόμενα. Διεκδικήσεις

και πικρές ήττες. Η εξουσία και η ηδονή της καταστροφής.

Ο κόσμος στον ρυθμό μιας παγκοσμιοποιημένης διαστροφής.

Χρήμα και ζωή αξόδευτη. Κι ο χρόνος ελλιπής μπροστά

στα τόσα σχέδια μιας απρόσωπης Αρχής που ζητάει κι άλλο

κι άλλο κι άλλο όσο γίνεται περισσότερο αίμα και σάρκα και σπέρμα.


Κάθε γραμμή κι ένα τσιγάρο. Έλεγχος γραμματοσειράς. Άραγε

ποιας σειράς κλωστή να δένει το μικρό μου γραφειάκι με τον

κόσμο με τις μυρουδιές με τα γυμνά κορμιά που γυρεύουν

εκπλήρωση στον μέγα κυκεώνα τον αξεδίψαστο. Πόσο κοντά

και πόσο αληθινά να πλάθεται η λέξη στα άγουρα χώματα

στα δακρυσμένα μάτια στις μοναξιές και στις θλίψεις. Πόσα

λέγονται και πόσα αποκρύπτονται. Πόσα μηνύματα στέλνονται

στον παραλήπτη.


Η μια γραμμή μετά την άλλη. Μουγκές προτάσεις για κουφούς

αποδέκτες. Πάνω απ’ όλα η Ηθική και ο Επαγγελματισμός.

Στο ταμείο θα βρεις μαζί με την ειδοποίηση για την αδυναμία

πληρωμής του τρέχοντος μισθού και το εγχειρίδιο του καλού

δημοσιογραφάκου. Μάρκετινγκ κι εμπόριο αληθείας. Πίτσα

μπύρα σαπουνόπερες σε επανάληψη δωρεάν είσοδο στον κινηματογράφο

για μεταμεσονύκτιες κριτικές για εξτρίμ στάσεις πούτσα μπλούζα και πάλι

από την αρχή για τον κάματο.


Τα αγαθά κόποις κτώνται. Καθώς φεύγουν τα χρόνια. Φεύγουν οι φίλοι.

Φεύγει η αγάπη. Κι εγώ να μένω πίσω από ένα σκοροφαγωμένο γραφείο

να παρατηρώ τα πλήθη τα λάθη την λήθη… την σήψη. Στην οθόνη. Στην ροή. Στην γραμμή. Στο κινητό που ποτέ του δε

χτυπά. Στο άδειο δωμάτιο. Στο άδειο κρεβάτι. Στην άδεια ζωή. Την ξεχαρβαλωμένη.


Έλα. Φτάνει πια. Σκούπισε τα μάτια.

Έλα. Τρέχα λοιπόν. Τρέχα φτωχέ μου

δημοσιογραφάκο.


Το θέμα

δε θα σε περιμένει

στην στροφή…