Στη χώρα που κεντούνε οι γυναίκες στεναγμούς,

ζωγράφοι φτιάχνουν πίνακες ακρυλικών δακρύων.

Τα κεκτημένα γίνονται λίμνες αιμάτων,

στην αποθήκη σαπίζει η βροχή

κι εμείς χωρίς αναπνευστήρα

κολυμπάμε στους δρόμους με τα ψάρια,

ανακυκλώνουμε το ίδιο πάντα Πάσχα

πριν η ψηφιακή επεξεργασία του ύπνου

καλλωπίσει το συνεχές ροχαλητό του κόσμου.

Στη χώρα με τα πλαστικά συνθήματα

και τους κουκουλοφόρους με λοστούς

ανάσες ξεροσφύρι κι άσπρο πάτο.