Σεβάσμιος , ευθυτενής και ονειροπόλος
μεσ’ στη φθαρμένη κελεμπία του με τα φτωχά κεντίδια
είδα ένα Βεδουίνο
να προσεύχεται με ατέλειωτες μετάνοιες
πίσω από τον κήπο της Ακαδημίας ,
πότε γονυπετής , πότε πρηνής στο χώμα .
Φελλάχος ίσως ή και Παλαιστίνιος
κυνηγημένος από τη γενέθλια γη του
επιζήσας πιθανόν πάνω στον σκυλοπνίχτη κάποιου δουλέμπορου .

Κυρίως δεν ξεχνάω τα μάτια του
τα λαμπερά του μάτια να φέγγουνε σαν το λυχνάρι του Αλαντίν
κι όπως σιγοψιθύριζε στίχους από το Κοράνιο
εννόησα επί τέλους το μυστικό της ιστορίας .

Γιατί σωριάστηκαν κι έγιναν θρύψαλα οι πύργοι του Μανχάταν
γιατί δεν λησμονούν ποτέ οι Εβραίοι το ολοκαύτωμα .