Στρώσε το τραπέζι
στην αυλή του παραμυθιού
με τα γεράνια.
Το πνεύμα ενσωματώθηκε στην ύλη.
Πάρε τα μονοπάτια
που κάποτε πλακόστρωναν βήματα
και θ’ αντέξεις
την κλίση των θλιμμένων προσώπων
που καταπίνουν άστρα.
Όλα συγκλίνουν στην ύλη.
Απρόσκοπτα μονάχα εκλέγουν
τα ποτάμια την ροή τους.
Τα σώματα μας, σκέφτομαι,
είναι δανεικά, δεν μας ανήκουν
αλλά έχουμε αθάνατη την εκλογή,
μέσα στη ζοφερή μας ευθανασία,
την ύλη υποτάσσοντας να διαπερνάμε.