Ενδοσκοπώντας, οσφράνθηκα το γιασεμί του έρωτα
και μια Αφροδίτη το πότιζε αυγή να μεγαλώσει.
Ο κόσμος είπα - μετρά με σκότος τα έργα του
κι εγώ στην ίδια μοίρα έγκλειστος,
απολογούμαι στην ποίηση.
Δίχως έρωτα προς τον ήλιο, το χαμομήλι,
ποτέ δε θ’ άνοιγε τα φτερά του.
Δίχως έρωτα τα χρώματα θα αναζητούσαν τ’ όνομά τους
και ο Μάης μια άνοιξη,
ο Αύγουστος μια ακρογιαλιά να λούει το σώμα του
και ο Σεπτέμβρης τη μελαγχολία του.
Το κόκκινο! Το κίτρινο! Το βαθύ γαλάζιο! Το πράσινο!
Όλα με φως και έρωτα καμωμένα,
σαν αυτό το ρόδι μέσα μου
που παλεύει με τον θάνατο.