Πήγα σε πολλές κηδείες μεγαλύτερων, αλλά και πιο νέων
και έκλαψα μαζί με τους άλλους, αυτούς που παίρνει ο χρόνος
και μετά γίνονται ανάμνηση πριν γίνουν λησμονιά.
Κάθε φορά μετά γυρνούσα σπίτι και συνέχιζα τον ενικό μου θρήνο.

Με έχω κλάψει αρκετά, δε θα χρειαστεί να έρθετε στη δική μου την κηδεία.

Και τη λήκυθο με τη στάχτη αντί να την καταχωνιάσετε σε κανένα σεντούκι, καλύτερα να τη βάλετε στο πιο ψηλό ράφι της βιβλιοθήκης,
μέχρι να `ρθουν οι επόμενοι και να την πετάξουν με τα σκουπίδια στη χωματερή.