Προσφάτως διάβαζα μια κριτική επί ποιητικής συλλογής,
την οποία ο Λαρισαίος κριτικός τελείωνε με τη φράση
για χάρη του [του ποιητή] έβαλα στο iPod δυνατά τον Τζίμι Χέντριξ.
Η φράση αυτή με υποχρέωσε σε σκέψεις επί εκλεκτών συγγενειών.
Πιο συγκεκριμένα, αισθάνθηκα ότι όταν ο γραφιάς διαπιστώνει
κάποια αρτηρία κοινή με γείτονα γραφιά, θα νιώθει, φυσιολογικά, πιο ζεστή,
σε σχέση με πριν, τη ροή του αίματος σ’ αυτήν. Είναι, πραγματικά,
απίστευτες οι αναστομώσεις της αισθητικής: στη μουσική,
στις αλάνες, στις εξισώσεις, στην καταγωγή, στη ζωσα ύλη του κυττάρου,
στα γκλομπ του φασίστα, στις άδειες καρέκλες, στις θαλαμηγούς και αλλού.
Διαβάζοντας Χρίστο Γούδη, αναγιγνώσκω επί γνώριμου εδάφους.
Πρόκειται περί ενός ακόρεστου και βουλιμικού ποιητή, που δίνει προβάδισμα
στην όρεξή του-ούτε στο γεύμα ούτε στις γαρνιτούρες ούτε στο φινίρισμα.
Το επιτυχημένο του ποίημα, το βλέπω ως έναν επιτυχή ακρωτηριασμό μιας έντονης αίσθησης.
Τους παράδρομους των ποιημάτων του (αυτούς που αντιλαμβάνομαι εγώ ως τέτοιους:
Τη διαταραχή της ροής, την ελλειπτική στίξη, τη φορτωμένη παρατακτική σύνδεση),
τους ψηλαφώ ως παραπροϊόντα μιας γνησίως σωματικής έκφρασης,
άκρως γοητευτικής και ρομαντικά παλιομοδίτικης.