Τα παραπλέω τα νησιά, όλο τα παραπλέω
–παράξενο̇ θαρρείς και δεν τ’ αγάπησα όσο θα `πρεπε
Μα τι τα θες, είν’ οι καιροί θολοί και τα λυχνάρια λίγα
κορμιά ποτάμια να σου στέκονται.

Καταραμένο κι ανελέητο ταξίδι από παρακαμπτήριες
στην άλλη όχθη του καθρέφτη, στην περιπέτεια της λησμονιάς
στο άμα και στο θάμα, στα ωριμότερα τοπία μας
στο πότε και στο χτες, στις φλύαρες πτυχές της σιωπής σου
στα καθημερινά, μικρά, χαριτωμένα εγκλήματά τους...