Έπλασα τους ανθρώπους χωρίς λόγια
και με τη σιωπή τους, κέρωσα τον χρόνο,
όταν καμιά κουβέντα
δεν μπορούσε να σώσει τις περιστάσεις.

Σε μια αθόρυβη ανακατάταξη, χωρίς τείχη,
όλα πήραν το σχήμα μιας βαθιάς αποδοχής.
Κάτι σαν αυτό που ονομάζουμε,
φροντίδα, αντί καχυποψία,
διαπίστωση, αντί για καταστροφή,
προοπτική, αντι για οπισθοχώρηση,
ζωή, αντί για εγκατάλειψη,
αιωνιότητα, αντί για θάνατο.

Έπλασα τους ανθρώπους,
όπως τους είχε ανάγκη η ψυχή μου
κι όταν αμφισβήτησαν, τους άφησα ν’ αρμενίζουν
στην πλάνη της ησυχία τους
και συνέχισα να τους πλάθω, όπως τους ήθελα,
μα εκείνοι, δεν μ'έβλεπαν πια,
γιατί είχα υψώσει τα τείχη.