Θαρρώ δεν έχω, πλέον, άλλα περιθώρια,
των Οριζόντων τις ανταύγειες να ξεχνώ,
χορτάτος απ’ την αφθονία των εναλλαγών.
Πάνε, ξεθώριασαν, γίνανε άχρωμες,
μουντές, μονότονες επαναλήψεις.

Αρκούμαι τώρα ενθυμήσεις να ιστορώ,
να ξεδιαλέγω τα σημεία αναφοράς των εξορμήσεων.
Τα τρόπαια των θεών θυμάμαι, σαν του Χάρλεμ
τις εύοσμες λοφοπλαγιές προς το ποτάμι,
και απορώ κι εξίσταμαι
πώς στεφανώνονται με κρίνα οι Ερινύες.

Αναπολώ στο Γιορκ του Πύργου τον μαστό
—όρθια παραβυζαγμένη ρώγα—
τους λαίμαργους ασφόδελους
που κρύβουνε την έπαρση του τύμβου,
και απορώ κι εξίσταμαι
πώς στεφανώνεται με κίτρινο το στίγμα.

Μια γεφυρούλα αγκαλιά μ’ ένα κανάλι,
απ’ τα χαδιάρικα του Νέβα, στην Αγία Πετρούπολη,
των Αγίων Ερώτων νύχτες φυλακισμένες,
στην Πράγα της παλιάς Αρκούδας την αλάνα,
τους χορευτές σκελετωμένους στο καμπαναριό
από την πλήξη κυκλικών επαναλήψεων
αναθυμούμαι
κι ένα μικρό αδέσποτο χωριό της Αρκαδίας,
πνιγμένο στο θυμάρι, τον βασιλικό και την στοργή.

Κι ευγνωμονώ την Εποχή του Ιχθύος,
που μ’ αξίωσε αξίες κι απαξίες,
πάντως ανθρωπομετρικά ψηλά και χαμηλά,
όρθιος να προκάμω να ιστορήσω,
γι’ απόλαυση μα και γι’ αποφυγή.

Τώρα τρελάθηκε ο Καιρός. Απρόσιτοι Ουρανοί.
Ωκεανοί ασυνάρτητοι. Μοναχά
βαρομετρικά τα χαμηλά και πάντα χαμηλά.
Νερά φουσκώνουν κι αραδιάζουν σημαδούρες
των ναυαγίων τρόπαιων τις κορφές.

Δεν έχω, πλέον, άλλα περιθώρια
μα των Κυκλώνων τις διαύγειες να μετρώ,
την ένταση, τη διάρκεια, τα τραγικά περάσματα,
τους διασώστες να σχοινοβατούν με την αυτοθυσία,
καταστροφών απογραφές, δάκρυα της επιβίωσης,
τα κόστη και τα κέρδη της ανόρθωσης.

Ούτ’ έχω λόγο την Εποχή του Υδροχόου να τιμήσω,
για ός α κι αν μ’ αξίωσε λάθη να ιστορήσω.
Μάταιος κόπος.
Δεν έχουν μείνει αναγνώστες στις σπηλιές.
Άλλα ένστικτα, αγριότερα, την Επικοινωνία κατάπιαν.
Εδώ δε διαφεντεύουν Άνθρωποι,
οι Δείκτες διαφεντεύουν.

Εδώ η Ζωή στατιστική κουκκίδα νανομέτρου.