Το λευκό σπιτικό της Παναγιάς,
διπλή πανωστριά και διπλή λάτρα,
το ασήμι, το μπακίρι κι η ιστορημένη μνήμη,
νοικοκερεμένα, παστρικά, κάτω απ’ το Δέλτα το ακατάληπτο.
με σύνοικο τον άι- Νικόλα και τα θάματά του,
και στου τέμπλου τ’ ανοιχτά τα δυο πλεούμενα
ταξίματα μετέωρα να ταξιδεύει ο νους,
να ταξιδεύει η Παναγία την πίκρα της.

Στους κάτω κοιτώνες, σκεπασμένοι με το μάρμαρο
και το δικέφαλο αετό, οι πρόγονοι καθεύδουν.
Τ’ όνειρό τους το βήμα μου σηκώνει να μετρήσω
τα όσα λυπήθηκε ο ασβέστης κι ο καιρός,
το προικιό της Δέσποινας εδώ γραμμένο
με γαλάζιο, πράσινο, γκρίζο, μαβί,
μαύρο, καφετί, μικρές χρωματιστές πνοές,
τα Θεοτόκια, τους Οίκους, πάνω στα τοξωτά,
τις άντυγες, από την Πύλη και ίσαμε τον πισωνάρθηκα,
κι απ’ τα Εισόδια ίσαμε τις Πανάχραντες Πρεσβείες,
όλα γραμμένα από το χέρι του προγόνου.

Πάνω στο μεσάρι βρήκα και το μαυροντυμένο σχήμα,
σταυρωμένο με σοφία, φυλακή, και καταδίκη
για τη φωνή, την καρδιά, τα επίγεια μέλη.
Δίπλα, το Σατανά με το μαστίγιο, τα σερπετά, τα όρνια,
και τον Παμφάγον Άδη πράσινο θεριό
με στόμα του σκυλόψαρου και γλώσσα πύρινη
για της πορνείας τον έρωτα, και το ρητό
"Στενή και τεθλιμμένη η οδός
η απάγουσα εις την ζωήν".
Στην άλλην όψη βρήκα και τις ηλικίες δεμένες στον Τροχό,
και πάλι το Χάροντα δρεπανηφόρο, και με το
"Βαβαί, βαβαί, ω θάνατε, τις δύναται φυγείν σε".
από την αυλή κοιτάζω γύρω. το πρωί ανεξάντλητο,
κατάπληκτο απ’ τον ήλιο, πρωτογραμμένο κι ασυλλόγιστο,
με το νωχελικό μουλάρι επάνω στο γιοφύρι,
τους κύβους των σπιτιών αξόδευτες ανάσες, τα γουρνιά,
στον ξεροπόταμο, να `νείρονται το χάδι των παλιών δαχτύλων
κι έρωτα παλιού τον ψίθυρο. Πιο πέρα τα στοχαστικά μαγκάνια
ξεφυλλίζουν μέσα στα περβόλια τις σελίδες του νερού,
κανοναρχούνε το τροπάρι της ημέρας.
Του θανάτου τίποτε. Από δώ σύναξε ο πρόγονος
το σκοτεινό του ξόδι.