Στα δυο σου μαύρα μάτια
όλες οι φύσεις μου γελούν.

Ο βρεφικός μου εαυτός
καθώς αποζητά το χάδι.

Ο παιδικός μου εαυτός
να σε σφιχτοκρατήσει.

Ο ατίθασος έφηβος
που πρωτοερωτεύτηκε.

Ο νέος κύριος
που αγάπησε παράφορα
και σκιάχτηκε στο πόσο
του λείπεις.

Ο ώριμος μεσήλικας
στο μεσουράνημα της ζήσης
και στην αγωνία της
επόμενης γκρίζας μέρας.

Κι ο γέροντας
στο γλυκόπικρο ανακάλημα
μιας σκουριασμένης μνήμης.

Στα δυο σου μαύρα μάτια
όλες οι φύσεις μου γελούν
και σ’ αγαπάει καθεμιά
με τη δική της δύναμη.
Εσένα, που σαν το ξύλινο στημόνι
ανάμεσα στις ίνες της ψυχής μου
πέρασες κι ύφανες τη ζωή μου.