Ώρα των ρόδων
στον λαβύρινθο
των λέξεων
απόψε μόνος παλεύω
να ζωντανέψω
κάποιο ετοιμόρροπο
όνειρο•
μια σκιά στον τοίχο
επίμονη
παρουσία
του ανύπαρκτου
ψάχνει χέρι
να την ενσαρκώσει
σε κάτι
που να μοιάζει
με πραγματικό

ρέον αίμα
από φαιό μελάνι
ακουμπά
σαν στάμπα
τατουάζ του Καββαδία

και τότε
μισός λυρικός
και μισός
ανθρώπινος
ανασαίνει
ο ανύπαρκτος.

Ποιο κομμάτι του
να πλησιάζει
στο...
μήπως χρειάζεται
και μια λέξη
δάκρυ
να πάρει φόρα
να κινηθεί
σε ταχύτητα
λογισμού
να εφορμήσει
ο υπόκωφος
βόμβος
του αισθήματος
να χρωματιστεί το άρρητο
να λαχανιάσει
το απρόσιτο
να φωτιστεί λίγη δίψα του ανέφελου
για το...
που θα κολυμπήσει
στη γαλαζιοσύνη
της πτώσης του;

Τσακισμένος κι εγώ
με μια σκιά
να πλησιάζει τα όρια
της χλεύης
ταρακουνώ το κατάμαυρο
ακλόνητο
χλευάζω το άπειρο
της απόστασης
έτσι•
να ξεχαστώ
να παραμυθιαστώ
πως
κάτι παραπάνω
ξέρει
η ταπεινότητά μου
πως
κι εγώ
μια νεφέλη
του απείρου
ακλόνητη
φωτίζω
κάποιο
στερέωμα
κάπου.