Ίσως, να είναι και ευλογία
που δε γνωρίζουμε τη γλώσσα
του αηδονιού, του δελφινιού, της λεύκας
και από τις ρίζες κάτω της
πλασμάτων που ασθμαίνουν.
Θα αξιώναμε να μην τελειώνει το κελάηδημα
ως ο παλμός τ’ αηδονιού να εκραγεί.
Θα χάνοταν από δελφίνι δροσερό χαμόγελο
σε χάχανα στις θλιβερές δεξαμενες.
Θα λέγαμε στα φύλλα να σωπάσουν
στο φύσημα του ανέμου
μην και σκορπίσει η δάσκια σκέψη μας.
Επιβολή ακόμη και στα τρωκτικά
να κλείσουνε τις τρύπες τους
να σκάβουμε πορφύρα απ’ το χώμα.
Δεν μας αξίζει μήτε και ψέλλισμα της φύσης
μόνο ν΄αποθέτουμε οι λιγοστοί
τα δάκρυα στη θάλασσα
που φέρει το τραγούδι φάλαινας
ενώ, θρηνεί το ρόγχο της γαλήνης.