Προσπερνώντας τὸν τσιμεντένιο σκελετὸ
ποὺ τὰ πλατύχωρα μπαλκόνια του
θὰ ζήλευε ὁποιαδήποτε πολυκατοικία τῆς Μεσογείων
φτάνω ἐπὶ τέλους στὴν Τρανὴ τὴ Βρύση
ποὺ δὲν εἶναι βρύση πιά.

Ὡστόσο στέκει ἀκόμη ὄρθια ἡ ἐκκλησία τῆς Ὑπαπαντῆς·
σπρώχνω τὴν πόρτα
καὶ ξαφνικὰ ἕνα βίαιο ἀπελπισμένο φτεροκόπημα
κάποιος φυλακισμένος μποῦφος κύριος οἶδε πῶς
σπαθίζει τὸ κενὸ σκουντουφλώντας στὰ ψηλὰ παράθυρα.

Δὲν ἀντέχει τὸ φῶς τὸ φοβισμένο νυχτοπούλι
γυρεύει τὸ ἀγαπημένο του σκοτάδι
θέλει νὰ τρέξει κάπου νὰ κρυφτεῖ
μὰ δὲν διακρίνει τὴν διάπλατη πόρτα
οὔτε μπορῶ ἀλλιῶς νὰ τὸ συντρέξω.

Φτωχὸς σ’ ἐπινοήσεις ἐγκαταλείπω τὴν προσπάθεια
καὶ ξαναζυγώνω στὴ φρυγμένη τρανὴ Βρύση
καταλαβαίνω πιά, ἐγὼ εἶμαι ὁ μποῦφος
τὸ φοβισμένο νυχτοπούλι θὰ ξαναβρεῖ κάποια στιγμὴ
τὸ ἀγαπημένο του σκοτάδι
θὰ συμφιλιωθεῖ πάλι μαζί του
μὰ ἐγὼ ποτὲ
ὅσο κι ἂν τὸ παλιὸ ρολόι τοῦ Ἅγιου Νικόλα
χτυπάει μιὰ καὶ δυὸ μεσάνυχτα.