Βραδιές με αίσθηση ματαιότητας.
Μέρες με αίσθηση ανεκπλήρωτου.
Η αναποφασιστικότητα με κράτησε
σαν σκοινί δεμένο στην πολυθρόνα.
Δίπλα στο τραπέζι οι μνήμες
γραμμένες σε ένα παλιό λεύκωμα.
Ελάχιστη θέληση για διάβασμα.

Το φως της λάμπας μαύρο είναι θαρρώ.
Μαύρη ζωή.
Μαύρη και αραχνιασμένη.
Κυνηγούσα το άπιαστο.
Σκόπευα στο φανταστικό.
Δεν ήθελα το αληθινό.
Μου φαινόταν λίγο.

Περπατούσα σε πολλά μονοπάτια.
Με έτρωγε το σαράκι.
Ευκαιριακή χαρά.
Η απώλεια εμπιστοσύνης με έκλεισε σε καβούκι.
Κουρασμένη ηθική ικανοποίηση.
Οι γνώμες των άλλων σαν καρφιά μπηγμένα στην σάρκα.
Αποφάσεις επηρεασμένες από τους άλλους.
Κρίση καταρρακωμένη.
Ζωή χαμένη.

Και έχω να με ρωτούν πώς είναι η ζωή μου.
πόση ψευτιά στον κόσμο τούτο;
Όρεξη για χαμόγελο εξαφανισμένη.
Θέληση για ζωή χαμένη.
Μα και η ίδια η ζωή χαμένη.