Ανεβαίνω στέγες μικρών σπιτιών
Μοναξιά των άστρων
Συλλέγω αγωνία βροχής
Τροφός της μέρας τραγουδώ τις εποχές
Σε γυναίκες που παντρεύτηκαν
Κι όμως ακόμα κρατάνε στάχυα
Τα μάτια φιλιά άργησαν να φτάσουν
Και η φωνή απομεσήμερο τέλη καλοκαιριού
Ανοίγω τα χέρια
Προσφέρω εκτάσεις να στρωθούν κρεβάτια
Κάτοπτρα για ευσεβείς
Καθυστερώ την σίγουρη εκκίνηση της πτώσης.