Η άλλη, ήσυχη νύχτα.
Σώμα που εξευτελίζεται πρώτα με λόγια, με τ’ όνομά του,
με τα ονόματα των γεννητόρων του, με την ιερότητα της μοναξιάς του,
σέρνεται ύστερα στα χόρτα, τα ρούχα εκλιπαρούν, τα παπούτσια
ανατριχιάζουν, κοιτάζουν γλυκά χαμογελώντας
κι ανατριχιάζουν, το σώμα
ματώνεται, φωνάζει, φωνάζει,
χωρίς ν’ ακούγεται,
χωρίς στην ήσυχη νύχτα ν’ ακούγεται, φοβάται και φωνάζει,
το άλλο σώμα διογκώνεται, πρήζεται, βγάζει λέπια, γωνίες, λακτίζει, οξύνεται,
αίμα που τρέχει, πόδια που τρέχουν, φωνάζοντας σαν αίμα,
τα ήρεμα σκοτεινά δέντρα, η ουδετερότητα των δέντρων.
Και από κάτω η ανθρωπωδία μόνη και άπλετη
σαν αφάνταστο φωτεινό μετάξι που κατεβαίνει μέσα στα κόκαλα
ράβοντας τα μικρά σώματα με το σώμα που δέρνει το άλλο σώμα
με ανθρωπωδία,
και οι γυναίκες από γύρω να κοιτάνε και να πλέκουν
περνώντας τις βελόνες μέσα στη σάρκα που φωνάζει χωρίς ν’ ακούγεται.