Γεμίσαμε τα χέρια μας σκουριά
ανοίγοντας πόρτες
που δεν οδηγούνε πουθενά
κι ύστερα...
Αποκτήσαμε μάτια καθρέφτες,
αφού πρώτα σβήσαμε κάθε είδωλο
ώστε όποιον και να κοιτάμε,
ν’ απεικονίζουμε το κενό.
Γεννήσαμε εκατομμύρια χαρακτηρισμούς,
για να δημιουργήσουμε διαφορετικότητες
που δεν υπήρχαν.
Παντού τώρα ξενιτιά, όλα δήθεν γνωστά
και τίποτε αυτό που πραγματικά Είναι.
Δε φταίει το ότι κοιτάμε
ως εκεί που γνωρίζουμε.
Φταίει το ότι νομίζουμε πως γνωρίζουμε
γιατί δεν κατανοούμε
το μέχρι που κοιτάμε.