Με μια ντροπή ή δισταγμό
φάνηκε ο ήλιος κομιστής
ελπίδας, νιότης και χαράς.
Ζέστανε μέρες μοναξιάς
κι ήρθε με τη γαλήνη μιας ζωής
ψιθυριστής στα όνειρα.
Με μια ανάσα ολόγιομης ψυχής
που γνέφει στον ορίζοντα
τη μέθη των ματιών και του προσώπου το θαύμα...
ήλιε δάσκαλε και γελαστέ μου σύντροφε
στη θάλασσα καθρεφτίζεις μια καρδιά.
Μες στα κρυστάλλινα νερά αφήνεται κοπέλα δροσερή
συλλέγοντας θραύσματα των αέρινων στιγμών
μεθώντας με λυτρωτικές φωνές Αγγέλων
παιχνίδισμα της αθωότητας
στο απαλό άγγιγμα των κυμάτων
και χρώματα, άπειρα χρώματα
στου πάθους την ανεμελιά.
Ώρες κοιτώντας τη λέξη στα χείλη σου φυλακισμένη
αναποφάσιστη να πλησιάσεις σκέψεις ερωτικές
καθυστερούσε του τοπίου η παραίτηση
και μόνο γαλάζιο γέμιζα
στις παλάμες μου το φως.
Σπίθες νιότης από την ηρωίδα σου τινάζονταν
κι ένα μυστικό σου χόρευα στον αγέρα
μαντήλι συνάντησης κι όχι χωρισμού
μέχρι να κεντήσουν τα άστρα της νύχτας πάνω του
τα ονόματα: Εύα ή Μαρία.