Ι

Κάθε μέρα η Αντιγόνη ποτίζει λάχανα
μήπως κι από μέσα ξεπηδήσουν
τα έμβρυα που δεν κυοφόρησε ποτέ.
Το αποκαλεί γραφή.
Στήνει παγίδες σε ασβούς
που μένουν πάντα άδειες.
Το ονομάζει μνήμη.
Τα πρωινά τρώει αυγά χήνας
και περιμένει το εκτελεστικό απόσπασμα
χωρίς να γνωρίζει ότι ο Κρέων
πεθαίνει από άνοια σε γηροκομείο.
Το χαρακτηρίζει υγιεινή διατροφή.
Τις νύχτες θάβει κτερίσματα στο χώμα,
περιτραχήλια, θραύσματα ασπίδας,
επωμίδες
που δε θυμάται πια σε ποιον ανήκουν.
Το ονοματίζει ενοχή.
Μόνο στην Κασσάνδρα επιτρέπει επίσκεψη.
Κάποτε οι δυο τους αγκαλιάζονται
η Αντιγόνη την αποκαλεί Ισμήνη
και η Κασσάνδρα την προσφωνεί Ψυχή μου.

ΙΙ

Η ιερομαντεία σωστά το είχε προβλέψει.
Τα σπλάχνα των ζωων δεν λαθεύουν.
Ίσκιοι παραμένουμε ως το τέλος.
Ενωνόμαστε, χωρίζουμε, για πόσο;
Ποια πραγματικά είναι η θυσία;
Υπάρχει άραγε μετάνοια γι αυτούς που μετανιώνουν;

ΙΙΙ

Ήρθε στον κόσμο για να πάρει μέρος στην αγάπη,
αγάπησε όμως άραγε ποτέ της αρκετά;

ΙV

Και η οικογένεια;
Συμβαίνει και στις καλύτερες.
Εδώ όμως ήτανε στημένη η παρτίδα.
Αναντίρρητα, οι Λαβδακίδες έτυχαν βαλέ.
Από πότε όμως αυτό αποτελεί δικαιολογία;

V

Μήπως όμως η Αντιγόνη απέκτησε καινούργια μάτια;
Μήπως υπάρχουν πυγολαμπίδες στην σκιά;
Μήπως οι άνθρωποι γερνούνε μόνο μέσα
και ό,τι χάνεται στην επιφάνεια
κερδίζεται κάτω από το χώμα που ασταμάτητα γεννοβολά;

VI

Ήρθαμε άραγε ταγμένοι
Ή είμαστε μονάχα
νυχτόβια τυφλά όντα
που τρυπάμε μάταια το σκοτάδι
απέλπιδες ανθρακωρύχοι
ανόσιοι τυμβωρύχοι
σκαπανείς;

VII

Τελευταία η Αντιγόνη κυκλοφορεί στο πάρκο.
Μεσάνυχτα την ώρα που σπαν στα δύο οι σκιές.
Αν την δείτε
Λευκή χλαμύδα, ύλη αραιή από αέρα και φωτιά
και δυο μάτια αναμμένα
αφήστε ένα χτενάκι στο παγκάκι.

VIII

Μου αρέσει τις νύχτες να χτενίζω τα μαλλιά μου.
Όμως δεν έχω πια μαλλιά, δεν έχω νύχτες.

IX

Η μεγάλη Πολική νύχτα απλώνεται στον κόσμο.
Το χιόνι λευκή αρκούδα θα καταπιεί την γη.
Όλα γύρω μας γερνούν.
Παγόβουνα ρυτίδες στην επιφάνεια του προσώπου.

Χ

Το μίσος είναι κόσμος άκοσμος.
Μισός.
Η αγάπη όμως.
Δε γερνά ποτέ.