Η απέραντη κούραση, η διάλυση του μυαλού,
το βρόμικο σώμα, το στεγνό σώμα, η απορία του σώματος,
το αδιαχώρητο της ανάσας μέσα στο στόμα,
τα χολεριασμένα εσώρουχα,
η εφιαλτική ακαταστασία στο τραπέζι, ψωμιά σαν τσαλακωμένα χαρτιά,
χαρτιά σαν ξεραμένα ψωμιά, η εφιαλτική ακαταστασία
στο κρεβάτι, μια αναγούλα που τραβά το μισό πρόσωπο
και το καρφώνει στον απέναντι τοίχο σαν τεντωμένο πόδι,
τα δάχτυλα που δεν αισθάνονται πια τίποτε,
τα δάχτυλα που δεν έχουν αγγίξει από τον θηλασμό την ύλη
των άλλων δαχτύλων, μια ησυχία που δεν είναι ησυχία,
μια γαλήνη που είναι η ανάποδη της γαλήνης, μια ακινησία
που δε λέει το αληθινό της όνομα,
τα πράγματα που δε συμπαραστέκονται,
οι αναποδογυρισμένες παντόφλες, η μία παντόφλα λοξά δίπλα στην άλλη,
η σκόνη βυθισμένη στα πεταμένα ρούχα, στα μαυρισμένα τριαντάφυλλα,
μέσα στους πόρους των ξύλων, η συντριβή της φαντασίας,
ο τρόμος μπροστά την επανάληψη των ίδιων επικλήσεων της ψυχής,
οι ίδιοι ρυθμοί,
τα βρόμικα πιάτα,
η παράλυση των ματιών μπροστά στην εκατόμβη που πλημμυρίζει το νεροχύτη,
ψόφια έντομα παντού, κλωστές, πατημασιές,
μυστικά, λεκέδες, ενοχές,
μια βαριά ατμόσφαιρα από αναβολές,
το κακοβγαλμένο πουκάμισο σε σχήμα συσπειρωμένου θηρίου,
το βρόμικο σώμα, η διάλυση του μυαλού,
τα παγωμένα δόντια, τα άλογα,
τα άσπρα άλογα που περιμένουν πίσω απ’ την κουρτίνα,
ο καπνός θυσίας που αναθρώσκει απ’ τα σεντόνια,
το τοπίο εκτελέσεων που σμιλεύουν οι κουβέρτες στο κρεβάτι
σαν ιδιωτικό εξιλαστήριο,
σελίδες ημερολογίου στο κομοδίνο με τα καταπραϋντικά,
"αν θες να μη συνεχιστεί η ζωή σου σαν τέτανος",
κι ένα ποτήρι πεθαμένο νερό στο πλάι,
το μαξιλάρι
σε σχήμα ξαφνικής αρρώστιας, οι απότομες κουμπότρυπες
σαν αναπάντεχη συμφορά που σφίγγει το ουρλιαχτό σα συρματόσχοινο
γύρω απ’ τον εγκέφαλο,
το ταβάνι με τις αποκρουστικές πεδιάδες του,
τα πονεμένα πόδια που τραβάς τις κάλτσες
και φεύγουν κι αυτά μαζί,
η κατάρρευση όλων των εκφράσεων απ’ το πρόσωπο,
η έκπτωση όλων από το θρόνο του προσώπου,
το πρόσωπο λεηλατημένο σα θρόνος,
κάθε κίνηση του σώματος ένα κύμα μαύρου βούρκου αφήνει πίσω της,
κάθε κίνηση, αργή σαν εξομολόγηση,
ανασηκώνει στροβιλίζοντα κύματα ιστών αράχνης
κουβαριασμένα μέσα σε τρικυμισμένους όγκους απύθμενου νερού,
το άδειο σώμα, το σκοτάδι του μυαλού, η αξιοπρέπεια της καρέκλας,
η προχωρημένη ώρα μέσα στη νύχτα που κάνει μαρτυρικό τον τυφλό τοίχο
όπου αρχίζει σαν πόνος να υψώνεται το χλωμό όραμα της πρωινής φρίκης,
η αγάπη
αν υγρασία ψαριού σε διπλωμένο χαρτομάντιλο,
η αγάπη
σαν υγρή κάλτσα πεταμένη κάτω από το κρεβάτι.