Όσο γερνάνε οι μήνες μαλακώνουν.

Την καρδιά του Χειμώνα συνάντησα Μάρτη
εύθραυστο χιόνι σε κύκλο κίτρινο
προσχέδια ενός φύλακα που θα έρθει, χρώμα και πέταλα
για να μαρτυρήσει τους προδότες του Έρωτα.

Ποιος θα τους τιμωρήσει;

Χάρισα το σπαθί μου στα πουλιά
γραφές σε ουρανό, ανεξίτηλα δάκρυα,
γεννημένα από ταξίδια και από λησμονιές.

Μια γωνίτσα κράτησα κήπο.
Φύτεψα εκεί όσα συνάντησα, τη ζωή μου
πολλά καλώς όρισες και άλλα τόσα αντίο
μικρές πηγές Υπομονής και Συγχώρεσης
σαν πιόσιμο νερό που βγαίνει μυστικά στη θάλασσα
εγώ να πίνω άφοβα τους χωρισμούς, σβησμένο ασβέστη,
κι εσείς να με κοιτάτε παραξενεμένοι
που το μεγάλο θαύμα τρεις μέρες κρατά
και η αγάπη υποτάσσεται στην αγάπη
που ο πόνος περπατεί μέσα στον χρόνο,
συχνά κουράζεται, αλλάζει σώμα.

Το είδα στην Τροία.
Τέσσερις χούφτες στάχτη όλη κι όλη.
Τα μεγαλεία, οι πορφύρες, οι τιμές, τα αξιώματα
χώρεσαν σε δυο τσέπες και δυο μάτια, αφή κι εικόνα
επειδή για τον λαό
η Κασσάνδρα ήταν φαρμακόγλωσση και ο Λαοκόων μωρός
όταν προφήτευαν
πως τα φιλιά των Δαναών είναι αράχνη και
η κοιλιά του αλόγου χωράει
το πολύτεχνο μυαλό του Οδυσσέα.

Ο λαός βολεύεται τη βολή του, ερωτεύεται τα Ήσυχα πλαστά, που δεν ταράζουν.

Στο χείλος τέτοιου ποτηριού γεύτηκα πρώτη φορά τα χείλη Αγριάνιας Σελήνης

έμαθα να ξεχωρίζω την Ομορφιά από τη Γυ¬ναίκα, το κέρδος του Ανείδωτου, του Ανείπωτου, του Ανέλπιστου

τα ελελεύ και τ’ αλαλά που έγιναν έλεος,
οι ώμοι του Αινεία με το πολυτιμότερό τους,
ανύποπτοι ανηφορίζοντας την πυρκαγιά στη Ρώμη,

το βέλος του Πανδάρου, που κράτησε η θεά, μια δαχτυλιά λίγο προτού αλλάξει η μοίρα μου,
όμοια τον θρήνο της Εκάβης σαν κουραστήκαμε να τον ακούμε,
μια μάνα, μια βασίλισσα το κλάμα της κατάντησε
αλύχτισμα κάτω από λιναρόπανα, κουβέντα με σκυλιά.

Ξέρει ο καιρός από μελλούμενα.
Οι ζωντανοί ανοίγουν κλείνουν τις πληγές.
Γι’ αυτό και όσο γερνάνε οι μήνες μαλακώνουν.
Η Ελένη είναι μια. Δεν έχει άλλη Ελένη.