Στον δυϊσμό του απείρου
αφιέρωσα σήμερα
τη μέρα
με τον ήλιο ντάλα
να ξεθυμαίνει
τα αναρίθμητα όνειρά μου
και το φεγγάρι
πίσω από τη μέθη του φωτός
να στραγγίζει φόβους κι ενοχές.

Δεν ξέρω με ποιου θεού
υπογραφή
νύχτωσε το θάρρος
πάντως
αδιευκρίνιστα αφήνει τα τόσα
«όχι»
που σου λέω.

Θεός αδιευκρίνιστος
με τόση χλεύη φωτός
και
μεθυσμένου ονείρου
κανακεύει
την κοκάλινη εναντίωσή μου.
Δε φταίω εγώ
που αγκιστρώθηκα πάνω σε γρανιτένια
υπεκφυγή•
είναι κάτι πέρα από τις δυνάμεις μου
μια σκοτεινή
πληγή
που αναζητά εκπλήρωση
σε τύμβο χάλκινο

μια ενδιάμεση λωρίδα
σήψης
που τρέφει το μέσα βάθος.

Αδιευκρίνιστο μένει και το λάθος
που τόσο πρόωρα
χάθηκε
στο
μεταβατικό
ρήμα
που
διαλέγω –

με τέτοια σύνταξη
πώς
να δραπετεύσει
η λήθη
από τα δεσμά
του
άρρητου θυμού μου;

Με γρανιτένια υπεκφυγή
υποτάσσω
τα
τόσα
«όχι» που σου λέω.