Στη χρυσή μου την νειότη, στον καλό τον καιρό μου

ένα πόθο διψούσα κ είχα πάντα όνειρό μου :

Τη ζωή λαχταρούσα στους αγρούς και τα δάση

στο γαλάζιο το κύμα, στη σμαράγδινη πλάσι

και της φύσεως χωρούσαν όλα τότε τα πλάτη

στης πλατειάς της καρδιάς μου το μεγάλο παλάτι.

Αγαπούσα τον κόσμο κι είχα μόνη χαρά μου,

Να πετάξω μακριά σου, ω στενή καμαρά μου.

Τώρα η άδεια καρδιά μου που τα όλα έχει μισήσει

μόνη εσένα λατρεύει, της ψυχής `ρημοκκλήσι

Συ την πλάσι όλη κλείνεις μες στους τέσσερες τοίχους

που βουβά αντιλαλούνε με θανάσιμους στίχους

και θαρρώ πως πλαταίνουν `μπρος τριγύρω και κάτου

όσο φεύγω τον κόσμο με λαχτάρα θανάτου.

Μου μαθαίνουν τον τάφο ν’ έχω μόνη χαρά μου

Αχ! Να στένευε ακόμα η μικρή κάμαρά μου.