Δε μου ξεφεύγουν, τους αναγνωρίζω αμέσως
στα πεζοδρόμια, στα λεωφορεία, στη λαϊκή.
Θαυμάζω την ηθοποιία, το υποκριτικό τους τάλαντο
πως ξεγελούν και συγκινούν τόσο κοσμάκη
καμώνονται τον σπαστικό, στρεβλώνουνε τα πόδια
σωριάζονται συχνά σαν σεληνιαζόμενοι αφρίζοντας
ή προκαλούν τον οίκτο μ’ έναν παγωμένο μορφασμό
σαν παραπληγικοί.

Δεν τους ενοχλεί το εξεταστικό μου βλέμμα
με προσπερνούν αδιάφοροι σαν να μην με προσέχουν
λες και περιφρονούνε τη δική μου ελεημοσύνη
μα εγώ υποψιάζομαι πως κάτι άλλο ίσως να συμβαίνει
τι ακριβώς δεν ξέρω, μα πάντα καταλήγω στην ίδια
υπόθεση
μπορεί να θεωρούν ότι ανήκω στη δική τους κάστα
ότι σε λίγο σε κάποιο άλλο περιβάλλον θα υποκρίνομαι
κι εγώ
εξίσου επιτυχημένα παίζοντας το δικό μου θέατρο.

Γι’ αυτό αλλάζω ύφος, γίνομαι γενναιόδωρος
ρίχνω επίτηδες στο άθλιο σακουλάκι τους τον οβολό μου
ξέροντας πως τέτοιοι ρόλοι και χειρότεροι μου
επιφυλάσσονται
κι όχι περαστικοί όπως στο δικό τους το σινάφι
μα πιο επώδυνοι και μόνιμοι
ώσπου να γίνω αποδεκτός οριστικά στην κάστα των
τυφλών.