Είναι η φιγούρα που φαντάζομαι
να στέκεται στο ανοιχτό στόμα μιας γέφυρας,
προσπαθώντας να αφήσει το ποτάμι της σιωπής
και την απόγνωση των τόπων πίσω της, τις σκιές
από τα ερείπια του χθες να ξεθωριάζουν στην απόσταση.

Φαντάζομαι την αύρα της οικογενειακής ζωής
κι όλες τις μνήμες που αγάπησε να εξασθενίζουν γρήγορα.

Είναι το απελπισμένο πρόσωπο που θα ευχόμουν να μπορούσα
να του προσφέρω μια διάσωση, όχι γιατί το χρειάζεται,
μα γιατί το χρειάζομαι εγώ να σώσω κάποιον,
να ανασύρω μια κραυγή από τα έγκατα του ασύλληπτου
στα άφταστα τα βάθη ενός ορίζοντα αμυδρού.