Αλίμονο, η Μητέρα μου με γκρεμίζει.

Και είχα στηρίξει πέτρα την πέτρα

και είχα σταθεί σαν μικρό σπίτι,

που γύρω του μεγάλη χορεύει η μέρα·

και μόνος.

Τώρα έρχεται η Μητέρα, με γκρεμίζει.

Με γκρεμίζει μόνο που έρχεται και που κοιτάζει.

Δεν βλέπει πως κάποιος χτίζει εδώ.

Προχωρεί ακάθεκτη στον πέτρινό μου τοίχο, τον τρυπάει.

Αλίμονο, η ίδια μου η Μητέρα με γκρεμίζει.

Τα πουλιά ελαφραίνουν το πέταγμά τους γύρω μου·

τα ξένα σκυλιά ξέρουν: να ποιος είναι.

Η Μητέρα μου μόνο δε γνωρίζει

το πρόσωπό μου που αργά έχει μεγαλώσει.

Από εκείνη δε φύσηξε ποτέ ζεστό αεράκι πάνω μου·

εκεί που ζει άνεμοι δεν υπάρχουν.

Ψηλά σ’ ένα δωμάτιο της καρδιάς κοιμάται,

και κάθε μέρα ο Χριστός έρχεται και την πλένει.