Και πού και πού ένας ερωδιός
Την επισκέπτεται για να τραφεί
Από τα λίγα ψάρια που απομείνανε.
Η μοναξιά παχύρευστη
Και έτσι, τα ψάρια έχουνε σχήμα κυβικό
Δεν κολυμπούν συχνά
Δεν τους χρειάζεται ουρά να έχουν καν.
Τους κύβους αλιεύω
Και χτίζω έναν τοίχο
Μη γίνεται η μοναξιά περίβλεπτη
Και μείνω έν’ απροστάτευτο σε άνεμο καλάμι.
Με κάθε μαεστρία το ωμέγα μου αλφάδιαζα
Αφού, του οικοδόμου ήμουν ο ανέστιος γιος
Μα ευτυχώς, τα ψάρια που ήταν λιγοστά
Αφήνοντας στον τοίχο ένα κενό
Σαν να του κρέμασα παράθυρο.