Η νωπή γνώμη μας της γης
αφού σταθήκαμε ολόρθοι
στο χάσμα μιας ανύπαρκτης ακοής
και πήραμε τη γνώση από τα χέρια
και σύραμε τα νιάτα μας στην πλάνη

μετέβαλε όψη
επύκνωσε στ’ άδεια μας τοπία
τ’ άυλα που διέρχονται σκοτάδια
μας κούρασε πιότερο τους ώμους
και άδραξε το ανάλαφρο το νου

φάνηκε μοίρα και αράχνη
που διώχνει τα βήματά μας
ωθεί προς τ’ απόμακρο ουρανό
προς τα οριζόντια του χρόνου
την έμφυτη αδυσώπητη μανία μας.