Θέλω να παίξουμε χαρτιά
σε στρογγυλό τραπέζι.
Οι συμπαίκτες με μπριγιαντίνη
και από πίσω τους
γυναίκες έντονα βαμμένες
με γυμνούς τους ώμους και φτερά.
Δίπλα σου μια θέση άδεια,
ο πατέρας που δε θάρθει.
Θέλω να πίνουμε ποτά και να καπνίζουμε τσιγάρα
και να μοιράζεις όλο εσύ.
Ναι, ξέρω ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη
ότι ποτέ δεν έρχεται καλό χαρτί
ότι ο Τζόκερ σαρδόνια μας γελάει
κι ο Σαμ παίζει εδώ και χρόνια
σε πιάνο που δεν είναι κουρδισμένο.
Ξέρω ακόμα πως στην διάρκεια της βραδιάς
ένας μετά τον άλλο
οι παίκτες σιωπηλά θα αποχωρήσουν
κάποιοι θα πετάξουν από το ανοιχτό παράθυρο
κάποιοι θα χορέψουν στο κατάστρωμα του πλοίου
που σε λίγο θα βουλιάξει
και κάποιοι απλώς θα σβήσουν
αφήνοντας ένα αχνό περίγραμμα να τους θυμίζει.

Όμως για απόψε, για μια νύχτα,
έλα να παίξουμε χαρτιά
σε στρογγυλό τραπέζι.
Για να μου πιάνεις κρυφά το χέρι
από κάτω.