Μπήκα ανώνυμος στο λευκό σου δωμάτιο
σιωπηλός
σαν το μικρό παιδάκι στο δωμάτιο των γονιών του
σε είδα, έμοιαζες νεκρή
πρόβα θανάτου κι ο ύπνος
ενώ τα σκεπάσματα
από συνήθεια ανεβοκατέβαιναν ήμερα.
Τότε κατάλαβα
πως η ζωή μας διαρρέει
μέσα στους δαιδαλώδεις σωλήνες της επιθυμίας
να πρωταγωνιστούμε
σπαράζοντας μέσα μας ο ένθεο φύσημα
κι ύστερα βουτάμε φλεγόμενοι
στα κολυμβητήρια των ονείρων
καταπίνοντας
το χλώριο του ασυνείδήτου.
Κοιμάσαι
και το μέτωπό σου χαράζει
από εξαίσια βιολογική ενότητα
κοιμάσαι
κι ανατέλλουν γοτθικοί ουρανοί
ο χρόνος παίζει
με παιδική αδεξιότητα τους κύβους των ημερών
κοιμάσαι
με τις αθώες βλεφαρίδες σου
χωμένες στο άπειρο
κοιμάσαι
κι ενοχλείς τον θάνατο...