Όταν μπήκα στη σήραγγα
(χωρίς να θέλω μ’ έσπρωξαν και μπήκα
ή η τύχη το `φερε ή μήπως
κι εγώ βοήθησα σ’ αυτό δίχως να το καταλαβαίνω;)
υπολόγιζα μια πιθανή έξοδο οπωσδήποτε
ήταν η αρχή, όσο να πεις, το έξαφνο του πράγματος,
η φυσική αντίδραση ή ό,τι άλλο.

Πού είναι τώρα η έξοδος κι η πιθανότητα της εξόδου
όταν η κάθε μέρα σε πείθει λογικά για το αντίθετο
εγώ δεν ξέρω, βαδίζω τόσα χρόνια,
ανοίγω δρόμο κάθε στιγμή μες στο σκοτάδι,
εκτελώ τη θητεία μου και δεν ελπίζω
κατά διαστήματα μόνο κοιτάζω προς τα επάνω,
ένα φεγγίτη ψάχνω να βρω μέσα στ’ όνειρο,
ένα φεγγίτη, το τρυφερό σου πρόσωπο να μου φέγγει,
να μου φέγγει το τυλιγμένο στο παιδικό το σύννεφο
απ’ τον χειμώνα εκείνο τον χαμένο μέσα στα βάθη του χρόνου.