Γυρνάς το πρόσωπό σου στο παράθυρο
χαζεύεις τον χορό της βροχής
νιώθεις το ρίγος του δωματίου.

Όσο περνά η ώρα και κρυώνεις
βάζεις έναν μανδύα αδιαφορίας
να τριγυρνάς στη μοναξιά της νύχτας.

Κάποια ανεξιλέωτη σκιά σε ακολουθεί
σαν ένας σιωπηλός θεατής του εαυτού σου
χωρίς παρελθόν, χωρίς όνομα.

"Α, εσύ πάλι", του λες
σου απλώνει το χέρι, μια σπιθαμή απ’ την άβυσσο
τον αγκαλιάζεις.

Ο καθρέφτης κλείνει τα μάτια του.