Η Λία-

την ωραία κονδυλία των Ελληνορώσων εννοώ –

είχα καιρό να την συντύχω

έκρυβε τα ωραία της μαλλιά

σγουρά και ασημιά μ’ ένα σκουφάκι ∙

χρειάστηκαν κάποια δευτερόλεπτα ν’ αντιληφθώ

μάλλον εκείνη πρόλαβε να μου εξηγήσει:

είναι η χημειοθεραπεία ψιθύρισε.

Αλλά εγώ δε θα το βάλω κάτω επέμεινε,

ξέρω τι λένε οι ακτινοθεραπείες και οι αξονικές

μαντεύω τι διστάζουν να μου πούνε οι θεράποντες.

Δε θα το βάλω κάτω, επανέλαβε

Κι άκουγα τη βοή της λεωφόρου πλάι στην Εθνική Άμυνα

να αποθηριώνεται, το κλεινόν άστυ να αποσαθρώνεται

μέσα στο μουγκρητό του ελικοπτέρου.

Εκείνη όμως ήταν βέβαιη

και ξαφνικά ένιωσα να με αδράχνει με τα δυο της χέρια

σαν τον Ιησού τους δυο πρωτόπλαστους στη Χώρα των Ζώντων,

να καταπατά όπως εκείνος τους μηδενός τον τρόμο

έστω και για μια στιγμή μονάχα

πλάι σ’ ένα περίπτερο της Μεσογείων

θανάτω θάνατον πατήσασα

έξω από τα αδυσώπητα προπύλαια του Γενικού Κρατικού.