Δες φίλε. Ο χρόνος περνά. Το κρασί στερεύει. Κανείς δε γουστάρει τα μούτρα κανενός κι όμως όλοι φιλαράκια. Φίλε, σε λίγο θα προσπεράσουν. Στο αμάξι του ο καθένας. Μήνυμα στην γκόμενα, «μωρό σου’ ρχομαι», άδειοι τελείως. Κενοί. Χωρίς νόημα η συνεύρεση της παρέας.

Πάρε το ποτό σου και πάμε πιο πίσω. Εκεί θα τους βλέπουμε καλύτερα. Συζητήσεις επί παντός επιστητού. Ακόμα και για το μέγεθος της πούτσας τους. Αλλά –ρε φίλε- άμα πας πιο βαθιά, θα το δεις κι εσύ. Κανένα συναίσθημα. Στην πρώτη ευκαιρία, ο ένας θα πάταγε επάνω στο κουφάρι τ’ αλλουνού.

Καλύτερα να μην αγγιζόμαστε. Ας περιοριστούμε στα φτωχά σήματα των απέναντι. Ξένοι ανάμεσα σε (τόσο οικείους) ξένους. Θέλω να πω: μιλάμε τώρα εμείς οι δύο∙ τα λόγια απλά, μ’ όση απλότητα κρύβει η σιωπή τη νύχτα, κι όμως- τι ξέρεις για μένα; Πόσα μεθυσμένα χιλιόμετρα έχεις διανύσει να μ’ ανακαλύψεις; Γιατί μιαν ανακάλυψη είναι το δέσιμό σου με τον άλλον.

Φίλε κουράστηκα. Θέλω να φύγω. Θέλω να με χτυπήσει λίγος αέρας. Θέλω να μ’ αγκαλιάσει η απόλυτη σιωπή του δρόμου- να’ μια μακριά απ’ αυτή την πολυλογία. Με τρομάζουν τούτα τα χαμόγελα∙ λες κι όλη η αρχέγονη βία του ανθρώπου κρύβεται μέσα σ’ αυτό το μισοφέγγαρο χαμόγελο του ψηλού.

Πάμε θάλασσα μεριά. Πάμε. Έβγαλε ψύχρα η τόση απόσταση. Μείνε κοντά μου. Να ζεσταθούν οι αβεβαιότητες. Να’ χουμε να λέμε πως αντισταθήκαμε στην απληστία των πολλών.

Μείνει κοντά μου και φίλα με.

Ας καούμε. Καλύτερο αυτό.

Πιο κολασμένο γι’ αυτό και γλυκό

κι ανθρώπινο.

Πάμε.