Σαν καταλάγιασε η καπνιά ένα κοτσύφι
χοροπήδησε ανάμεσα στις λόγχες
και ο λαγός έβγαλε το μουσούδι του απ’ το χώμα.
Τσριπ! τσριπ! γιατί τόση σιωπή·
σαν να το πάει για βροχή, μου φαίνεται, ο καιρός.
Χρουτς! χρουτς! βλέπω ξανά της πέτρας τη σκιά,
τη σάρκα και τα οστά του αρχαίου μου φόβου.

Στα μακρινά βουνά τραβήχτηκε η φωτιά
μ’ αυτά τα γέρικα φτερά των σαρκοβόρων,
μ’ αυτό το γέλιο που αφήνει σκιαγμένο το στήθος,
μ’ αυτή τη μυρουδιά της σάπιας χλόης.

Τσριπ! τσριπ! ένα κοτσύφι χόρεψε με κόκκινα πόδια.
Χρουτς! χρουτς! ένας λαγός ρουθούνισε με κόκκινο μουσούδι.

Ας ξεχαστεί το σώμα μες στη γη
και τούτη η στάχτη της ψυχής
ας παραστήσει τη ζωή που προφήτεψε.