Ήτανε μια φορά ένας πλατύς καιρός
κι ένας μικρός λαός ανυποψίαστος
συνέβαινε –μεσούσης της νυκτός–
ν’ ακροβατεί στο περιστύλιο των μύθων.

Είχανε πια τον επιτάφιο ξεστολίσει
και των δακρύων είχανε μαραθεί τα ρόδα
έλιωναν τα ροδόφυλλα τρεμάμενα στους δίσκους
κι εωθινός ο εγερμένος
ο ενταφιασμένος πριν νεκρός
τα σήματα των τεθνεώτων περιδιάβαινε
σταλάζοντας φως ιλαρόν στον ύπνο τους.

Ήταν τα πρόσωπα περιχυμένα άσπρο φως
κι ο εγερθείς, προς Εμμαούς ουρανοδρόμος,
είχε από τη νύχτα δραπετεύσει
αφήνοντας το χώρο αδειανό
–για το διηνεκές της Ιστορίας–
καθαγιασμένο από το μόχθο των πενθούντων
και τους χλωρούς εωθινούς ιριδισμούς
στο κενοτάφιο του πιο ωραίου
μυστικού θανάτου του Θεού.

Έφευγε το σκοτάδι μες στο χάος του κενού
και ο λαός ακροβατούσε στον απόκρημνο καιρό
συλλέγοντας ψηφίδες νηπενθών
για το μωσαϊκό των αναμνήσεων.

Περίσσευαν τα δάκρυα των πενθούντων
και των παιδιών τα δαχτυλάκια
χαράζανε στην τέφρα των ωρών
την άσωστη αιωνιότητα του θρήνου
και των θεών η πάνσοφη αμεριμνησία
είχε αποσυρθεί από αιώνες
στα μακρινά κατοικητήρια των θρύλων.

Ήτανε μια φορά ένας καιρός αδιάβαστος
και ο λαός ανήλικος και αμαθής
ανίδεος και ανονείρευτος
περιδεής κι ανάδελφος
ανίκανος και ανειδίκευτος
ανέστιος μέσα στον ίδιο του τον οίκο
πρόσφυγας νοσταλγός και απανδόχευτος
πάνω στο ίδιο του το χώμα.