Άσωτη κόρη ενός πειθαρχημένου πατέρα
διασκόρπισε τα υλικά της
στις προσπεράσεις των πλεούμενων
που τιθασεύουν τους αγριεμένους της ώμους.
Αγαπημένη κόρη ενός αγαπημένου πατέρα
αγκάλιασε με στοργή τους θησαυρούς της γης
τους έντυσε με φως
τους κράτησε στη μήτρα της.
Ανάδοχη κόρη ενός στείρου πατέρα
διάλεξε γι’ αυτήν
το ρόλο της μητέρας των βλεμμάτων γενιών
που τρέφονται απ’ τον κόρφο της
πίνοντας νερό στ’ όνομά της.
Γέννημα θρέμα απ’ το σώμα μας
απ’ το μύθο μας
απ’ τις εποχές μας
απ’ το μόχθο μας
απ’ τη γέννησή μας.
Χωρίς όνομα, χωρίς εποχή,
χωρίς μύθο, χωρίς ενοχές,
κυλά στη διαφάνεια του κόσμου
αρνούμενη να υποταγεί
στη σταθερότητα των συνθηκών.
Αδάμαστη στη γαλήνη της
γαληνεμένη στη διεκδίκηση της δύναμής της
απροσπέλαστη και αδιάφανη στην διαφάνειά της
προσπελάσιμη στο κάθε μόριό της
απ’ την πιο μικρή ακτίνα ζωής.
Γεννημένη στο σκοτάδι
γεννημένη στο φως
καρτερικά αναδύει τα χρώματά της
απ’ το βυθό των πραγμάτων
που εσωκλείει.
Περιχαρής στην πρώτη άνοιξη των ποιητών.
Λατρεμένη ακόμα κι απ’ τις βουνοκορφές
που την αγναντεύουν ενδόμυχα
γνωρίζοντας πολύ καλά
ότι η απόσταση που τους χωρίζει
είναι απλά
μια ψευδής συνθήκη.