Ξερή και στείρα γη σκαμμένη
ήλιο και αλμύρα ποτισμένη
τον Αύγουστο ανθίζεις,
τα μάτια μου για πάντα δένεις
μες το κορμί σου με ζεσταίνεις
και ουρανό μυρίζεις.

Ζητώ ανάσες στο μελτέμι
και μες στου χρόνου την ανέμη
κρυφά θα ψιθυρίσω,
δυο λόγια που `χουν για συγγνώμη
ένα μου δάκρυ που ακόμη
δε θέλεις να σκουπίσω.

Στιγμή βαμμένη με Αιγαίο
κάνει τα βράδια μου να κλαίω
σαν στίχος πονεμένος,
χωρίς να θέλω νιώθω κρύο
δίχως ελπίδα μόνος δύω
σαν ήλιος ματωμένος.