ΜΑ κι όταν είδα κόκαλά σου γεγυμνωμένα

κι εννόησα επιτέλους το θάνατο

κι εννόησα στο ανοιξιάτικο ψιχάλισμα

την πανουργία του καιρού

δε λοξοδρόμησα στο μονοπάτι με τα κυπαρίσια,


πήδηξα πάλι την ξερολιθιά

που χώριζε τους τάφους απ’ το κύμα

κι εκεί στην άκρη του νερού

άρχισα να ξεδιαλέγω τα βότσαλα

και τα σπασμένα κεραμίδια

σαν άλλοτε που παραβγαίναμε

ποιος θα ρίξει περισσότερες ξυστές

στης θάλασσας τη ράχη.


΄Ετσι μεσ’ στον αιώνα

βρήκα το παιδί να παίζει

γι’ αυτό και δε χρειάστηκε

ποτέ να λογαριάσω

ανάμεσα στα μνήματα και το νερό

σε ποιον ανήκε η βασιλεία.