Αυτό που τραβάει και τεντώνει το σκοτάδι
Στο πανιασμένο πρόσωπο του τρόμου δεν
είναι η ιδέα
Πως κάποτε μπορεί και να μη σε ξανάβρισκα
παρά στα παλιά σου αγγίγματα
Στα πράγματά σου στα παλιά σου αγγίγματα
στα ρούχα σου
Επάνω στο τραπέζι το θάμπωμα των δακτύλων

Αλλά αυτό το εκ βαθέων χάδι
Που με αφήνει πάντα πρωτόπλαστη
στη μέση ενός λυγμού.