Έχει άπειρα πρόσωπα και προσωπεία ο καημός,
σκαμπανεβάσματα κι ανθίσματα
και εξανθήματα ο κόσμος και πληγές.
Γυρίζει μύλος ο καιρός
κι αλέθει και συνθλίβει τους θνητούς,
σμιλεύει κάστρα,
γλύφει, πιλατεύει τα νησιά,
σκήτες πουλιών και ερπετών,
βουνά βορά του ανέμου και του ήλιου,
αρχαίες πελαγίσιες κι ανεμοδαρμένες γαίες,
θρεμμένες με αρμύρα και με φως,
λόφοι στεγνοί,
γυμνή η ανάσα των βουνών,
μόχθος αιώνων ξεχασμένος στα λιμάνια
όλος ο χρόνος κι ο καημός σταματημένος στα ακρωτήρια.