Κάποιες φορές με βλέπουνε καβάλα στ’ άλογό μου
επάνω από τον ουρανό της Λευκωσία.
Τρέξε να δεις, μου λέγουνε. Κι εγώ δε βλέπω.

Όμως μια μέρα σαν κι αυτή - παράξενο! - είδα
τούτο που λέγανε. Και μη νομίσεις
πως σου μιλώ για πήγασους και τα τοιαύτα.
'λογο ήτανε γερό και στιβαρό
χωρίς φτερά και μ’ ένα χαλινάρι
χοντρό σαν το χαλάζι - εγώ που ουδέποτε
σ’ άλογο ανέβηκα και να καλπάζω.

Κάνω να χαιρετήσω από τη γη μου
τον ουρανόσταλτο εαυτό μου - τέτοιος βλάκας
στην οικουμένη άλλος δε γεννήθηκε.
Γιατί ο πού μ’ άλογο περήφανο άγρευε
το χώρο πάνωθέ μου, αγριοπέταλη έρχινε
ματιά και χαλασμένη. συντρομάχτηκα.

Όσο τα πάνω μου να πάρω, ν’ ασηκώσω
λίγο την όψη μου και την ψυχή μου
ξανακυκλώνει με και μ’ αγγελόσκιαζε
σειώντας σακί σαν κνούτο
που `χε φεγγάρι μέσα του ή φουσκωμένον ήλιο

Αλλά κι εγώ τους άλλους παραβλέποντας
πού τον επευφημούσαν με μαντίλια
κι αρνιά παχυμερά και κροταλήματα
παίρνω απ’ του βάλτου ένα καλάμι και το κάνω
σάμπως σε γιόστρα - φοβερό κοντάρι -
κι όπως με πλεύριζε τρυπώ τ’ ασκί
γκρεμίζω τ’ άλογό του.

Αν ήσουν μάνα κι έβλεπες θα σπαρταρούσες
τον ήλιο που ξεφούσκωνε θρηνώντας
και τον παλικαρά σου που χωρίς
εκείνο τ’ άλογό του το `βαζε στα πόδια.

Όμως τον πρόλαβα μπροστά στο βασιλιά
και μια και δυο τον ξετελειώνω - να μη λένε
ότι με βλέπουνε καβάλα στ’ άλογό μου
επάνω από τον ουρανό της Λευκωσίας.