Καθώς βαράει ο ήλιος το ταμπούρλο του
κι έρχεται στα ρουθούνια μου
μια μυρουδιά από τσιγαρισμένο λίπος
και περπατώ δίπλα σε γυναίκες τρυφερές κι απελπισμένες
που κανείς δεν τις αγκάλιασε βαθιά μέσα στη νύχτα
που κανείς δε φίλησε το κόκκινο κοχύλι τους
τ’ αστραφτερό τους δέρμα
και περπατώ σα ματιασμένος σκύλος στα χαλάσματα
πάνω στο άστρο που γυρνά σαν το φτερό του παγονιού
και περπατώ αιώνες τώρα με τα διαβολικά μου φρύδια
με το αγγελικό μου πρόσωπο με τις δαγκάνες μου
με την τραγιάσκα μου και με τ’ αστροπελέκι μου
άθεος και τρομοκράτης με τη μυρουδιά της πέστροφας
με το χνώτο του πιθήκου και τη ζέστα των κανονιών
που φυτεύουν οβίδες μέσα στα όνειρα των πεινασμένων
που φυτεύουν τριαντάφυλλα στις κωλοτρυπίδες των ιερωμένων
που φυτεύουν σπόρους από κάρβουνο στον παγωμένο αέρα
κι όλοι οι σπασμένοι καθρέφτες σαλεύουν
μέσα στο γέλιο του σκοτωμένου
και περπατώ με την παιδική καρδιά του δολοφόνου
και χαϊδεύω με τα ματωμένα χέρια μου την πληγή
χαϊδεύω το πρωινό που έρχεται
απ’ τις χώρες του κάτω κόσμου.