Και ο θάνατος εχάθη στους θνητούς
Σβήνοντας στην Εσπερία
Μην έχοντας
Τίποτα
Παρά κουκούτσια
Aπό άγουρα πορτοκάλια στο ένα του χέρι
Κρατώντας στο άλλο την Αθανασία
Που λίγο πριν τον πρόφτασε
Στη χέρσα έκταση του πεπρωμένου.

Κάθησαν πλάι στη θάλασσα
Των δυνατοτήτων
Με το ταπεινωμένο κύμα,
Μαστιγωμένο είχε τον ολοφυρμό
Να φαίνονται ατάραχα τα είδωλα.
Ρίζωσε μακριά τους
Η υπόσχεση του υπερσυντέλικου
Να είχε χύσει η Δύση όλην την Ανατολή
Για την αιώνια μεσοβασιλεία
Της καταφρόνιας του θανάτου
Και κείνος βγάζοντας τα κλειδιά των Κιμμερίων
Με τα πεσμένα δόντια, της αποκρίθηκε:
σ’ αφήνω μην μου πεθάνεις
καθώς οι θνητοί πεθαίνουν κάθε μέρα ζωντας.