Παραγγέλνει καφέ κι ανάβει τσιγάρο.
Φυσά τον καπνό χαμηλά.
Μεθοδικά ξεπαστρεύει τον λυρισμό της
και στη θέση του φυτρώνουν μικρά τρωκτικά
που ροκανίζουν τις φυγές της.
Ξετυλίγει τα σύρματα που συγκρατούν
το μυαλό της.

Προσπαθεί να μου πει
ότι όλα μεγαλώνουν γύρω της,
όλα ανεβαίνουν,
σχηματίζουν αλαφιασμένα τοπία,
καταστρέφονται.

Ξαναφορά τα μάτια της –ανάποδα μάλλον–,
χάνεται στριφογυρίζοντας,
αγκαλιάζοντας αποφασιστικά
τους μύθους των νευρικών της εραστών.