Ανόητο μέρος για να βρεθούμε, νομίζω,
αλλά να πού είμαστε εδώ.
Η πόρτα για το καμαρίνι είναι μισάνοιχτη.
Ένας άγριος τσακωμός γίνεται εκεί πέρα.
Αργότερα, θα σε ρωτήσουν και θα πεις ότι τίποτα
ασυνήθιστο δεν άκουσες, τώρα, όχι κείνη την ημέρα.
Η Μάνταμ είχε αναχωρήσει….

Λοιπόν φέρε το σκηνικό μαζί σου.
Μαμή των φρικιών, σαν να ήταν
όλα ή κάποια τα κατάλληλα, κυκλώνεις τον χρόνο εντός σου,
βάζεις ένα αστερίσκο δίπλα σ’ ένα φιλί,
και θα `ναι πάλι όλα εντάξει,
και η αγάπη πού πολύ ασχοληθήκαμε έρχεται πιο κοντά,
είναι νύχια μπροστά στον καρπό.
Δεν τελείωσε ακόμη,
μέσω της τοστιέρας συνεχίζει να ξεπετάει φαξ,
η κάθε αμανίτα ξανθοκέφαλη
έχει και κάτι διαφορετικό στο μέτωπο,
είναι σαν αλεξανδρινό στην αύρα
του Rockefeller Center.
Δε μού πάει ένας παγετώνας να μού λέει
να βιαστώ, η κατηφόρα είναι απότομη.
Έπειτα ένα χαμόγελο έσκασε στο πρόσωπο του ωκεανού:
είχαμε φτάσει στην ώρα για το νυχτερινό δείπνο.
Στα σκυλιά συμβούλεψαν να μη μας καταβροχθίσουν.
Και τόσα όσα στο παρελθόν ήτανε κρυμμένα
στην γεύση παγωτών-σόδας τώρα ξεπετάγονται
μπροστά στο δρόμο μας.
Πρέπει να το πάρουμε υπόψη
για την αποψινή επιστροφή,
αν και ασημένια χαμουροκούδουνα μας μαυλίζουν,
σημάδι ότι θα δούμε την Βασίλισσα του Χιονιού
επιτέλους, συσκοτίζοντας το γεγονός
ότι κάποιος έτρεχε στον περίβολο της.
Ωστόσο ο επιστάτης δεν ήτανε γκαγκά
η καρικατούρα του κόλλησε στην πηγμένη κυκλοφορία,
και όλες εκείνες οι συζητήσεις για το διοξείδιο του άνθρακα
ήταν επίσης προπέτασμα καπνού.
Πόσο εύθραυστα ήταν όλα, όπως όλες οι αφαιρέσεις,
κι’ όμως πόσο μέτραγε για κείνα τα παιδιά:
Ήταν η κηδεία τους, και θα `πρεπε να `χουν λόγο
για το ξεκάμωμα τους από του φάρου
τις συνεχόμενες επελάσεις.
Είπε ότι πρόκειται για το διάβασμα του Sir Walter Scott.

Ποτέ κανείς δεν τον αντικρούει.
Αυτή η μάπα σαν ασπάραγκου
δεν γίνηκε για να βοηθάει χαζούς και τραυλούς.
Παρ’ όλα αυτά νομίζω μια νύξη είναι πάλι εδώ
πίσω από τον καναπέ, όπου χαμένα λαγουδάκια
κλαψουρίζουν και αλληλοσπρώχνονται.
Είχε κάνει θαλασσινός, ήξερε μέχρι το τελευταίο του
χάμπουργκερ από πού προερχότανε
και η καλλιγραφική υπογραφή του
στόλιζε την καθαρισμένη σφαίρα.
Σε λίγο θα `ρχότανε ηρεμία, καλοδεχούμενοι
οι ξένοι και οι επενδύσεις ρίσκου,
και οι παλίρροιες ορμάνε να καταστρέψουν
την όποια μικρή πρόοδο οι συμμαθητές μου και `γω
είχαμε κάνει
για να ξεκλειδώσουμε το νόημα των πραγμάτων.
Είμαστε ακόμα στο άλφα
τραγουδώντας πράγματα όπως «οι τόμοι θ’ ανοίξουν
να ξεμέσουν την διαίσθηση των παραλλαγμένων μας
ορόσημων, εμείς τα υιοθετημένα,
πού δεν είχαμε μέρος ν’ ακουμπήσουμε,
πουθενά για ν’ αργούμε, και πού απότομοι αέρηδες
παίζουν με τις σημαδούρες μας.
Κι όμως μια μικρή περίσκεψη θα μπορούσε να βοηθήσει εδώ».
Κι ό χρόνος θα `ναι το ίδιο ακριβής
όπως ένα μικρό τραπέζι με ένα ασύρματο τηλέφωνο επάνω,
δίπλα σε μια τηλεόραση.