Ήταν το ηλιοστάσιο, και σκαρφάλωνε πάνω σου
σαν φιλικός σκύλος.
Τα αστέρια ήταν ακόμα έξω στο σεργιάνι
και οι παιδικές πόρνες παζαρεύονταν,
οι μόνες χαρούμενες, έχοντας μάθει το φορτίο της θλίψης
και δεν ρισκάρουν να το δώσουν
για ένα τραγούδι ή ένα μπαλόνι.
Τα χριστουγεννιάτικα στολίδια τσαλακωμένα στα γραφεία
από υπάλληλους καταχωνιασμένους
στα τερματικά τους βίντεο,
και η απόγνωση έφερε την αποξένωση στα ορφανοτροφεία
όπου ο καφές φιλτράρεται αιώνια, και ο Θεός δεν είναι ελαφριός
αλλά Θεός, τόσο μυστήριος με τον εαυτό του
όσο και μείς σ’ Αυτόν.

Πες ότι κάποια μέρα οι γιρλάντες ξεκόλλησαν
στην απαλή φρεσκάδα ενός μπάτη,
ότι περίεργοι γλάροι ταξίδεψαν από μακριά
για να επιβεβαιώσουν ότι τίποτα δεν πήρε
παραπάνω απ’ το μερτικό του σε βότσαλα,
και η τρυπημένη κάνουλα ξαφνικά έπαψε να στάζει:
Ήταν μέρα, στο κάτω-κάτω. Ένα απ’ αυτά τα πράγματα
όπως το μάκρος του ύπνου, η κάλτσα μιας γυναίκας
πού τα βάζεις και τα ισιώνεις
και γίνονται μια αναφορά της ζωής σου και
- εδώ είναι πού περιπλέκεται –
των ζωών τόσων άλλων επίσης
πού δεν αξίζει να διακρίνεις, ακόμα λιγότερο να διαβάσεις,
τα καπελωμένα τσιτάτα πού διαμεσολάβησαν
τις αλλαγές των δεκαετιών, ατελείωτα, σαν επιθετικά φαιοφύκη,
και ό,τι παίρνει για να είσαι βλάκας
πιθανότατα δεν είναι αυτό πού σε έσωσε
εγκαίρως για να `σαι εδώ,
αλλάζοντας δυο λεωφορεία,
και μετά, όταν σ’ έστειλαν στη γωνιά σου
να γλείψεις τις πληγές σου ανακάλυψες
ότι σού αρέσει το γλείψιμο
τόσο πού το πρόσθεσες στο ρεπερτόριο
των παρανοϊκών σου χειρονομιών,
ήσυχος ότι ο ύπνος θα τιμωρήσει τους απέξω
ακόμα κι αν σ’ έσωσε από το αίνιγμα του χορού,
μια παλιά φωτιά, σκέψη πού έσβησε,
πού τώρα καίει στη σόμπα,
και αυτοστιγμής καταλαβαίνουμε
ότι είμαστε ελεύθεροι να φεύγουμε
και συνεχώς να γυρνάμε.

Είναι αυτό πού εννοούσες με το αντοχή;

Αχά, οι δενδροστοιχίες είναι επίσης μέσα σ’ αυτό,
και τα περιστέρια και τα έντομα
και τα φοβιτσιάρικα ρακούνς
πού κοιτάνε με άδολη αποδοκιμασία:
«Εσύ ακαταλάγιαστε μπελά, εσύ!»
χάρηκα πού ανακάλυψα
ότι μπορούσε κανείς να το πνίξει
ή τουλάχιστο να το μετριάσει
το Tom Tiddler's λημέρι του έχοντας οδηγήσει μόνο
σε ένα υποκώμα,
ένα μέρος όπου μεστωμένοι άντρες πίνουν screwdrivers
και χαχανίζουν για το μπούγιο πού θα γινότανε
αν κάποιος, κάνας γαλονάς ή σερίφης
έλειπε από το πόστο του,
ενώ η μακριά μέρα ζάρωνε
και άνοιγε την βεντάλια με τα σεκλέτια της
το βάσανο όντας το μόνο
πού ξεχωρίζει τώρα στη θολούρα,
μετά τόση διαδρομή.
Το άτι γύρισε σπίτι μόνο, ξεπληρώνοντας
όλους τους προηγούμενους έρωτες.